Het Uiterste Zuiden, Heeft Ieder Begin een Eind?

Ondanks het feit dat we ons al weer enige tijd onder de Nederlands sprekenden bevinden, kunnen we het niet laten het laatste stukje van onze reis te presenteren. Een zeer bijzonder stukje van de reis mag ik wel zeggen. Niet in de laatste plaats omdat dit het meest zuidelijkste stukje land is dat nog bewoond is. Nieuw Zeeland komt het dichtst in de buurt als het gaat om de meest zuidelijk plek op aarde waar mensen wonen, maar Zuid-Amerika reikt nog bijna 1000 kilometers zuidelijker.

Het reizen hier wordt steeds moeilijker. Grote gebieden met enorme ijsvlaktes zijn ontoegankelijk net als de hoge gebieden in de bergen waar eeuwige sneeuw ligt. Het land breekt op in eilanden en vervoer met de boot is onvermijdelijk. Daarnaast is het weer in het voorjaar heftig en vooral onvoorspelbaar met flinke winden van 100 km/h. Dit is de plek waar het 7000km lange Andes gebergte eindelijk tot een einde komt, maar waar de nog steeds hoogtes van ruim 3000m een feit zijn. Het laatste stukje land op dit continent is bovendien zeer dunbevolkt, maar niets van dit alles doet afbreuk aan haar schoonheid. Met groots plezier volgen hier de laatste hoogtepunten van onze reis


Monte Fitz Roy:
Het kost ons in totaal 40 bus-uren om vanuit Santiago in El Chalten aan te komen, een klein toeristisch dorpje aan de voet van een enorme ijsmassa die de zuidelijke Patagonische ijsvlakte wordt genoemd. De berg Fitz Roy markeert het grensgebied van de ijsvlakte en vormt tezamen met haar omringende bergpieken een fantastisch spektakel. In een wilde, koude omgeving zit de berg te midden van de andere pieken die haar vergezellen in een schitterend schouwspel. Groter, hoger en machtiger dan de rest aanschouwen we de 3400m hoge grootmacht.


Perito Moreno:
Het grensgebied van de zuidelijke Patagonische ijsvlakte is eveneens het gebied waar honderden gletsjers vloeien. De meesten hiervan zijn relatief klein, maar er in het nationale park 'Los Glaciares' word je als toerist uitgenodigd om onder de indruk te raken van een paar grote jongens. Wij besluiten Perito Moreno met een bezoekje te vereren.
Perito Moreno is een zeer, zeer indrukwekkend gletsjer van zo'n 30 km lang, 5 km breed en ruim 60 m hoog. Vanaf de mirador krijgen we een indruk van hoe ongelofelijk groot de blauwe krakende massa is, maar als we dichtbij de muur van ijs komen krijgen we nog meer respect voor dit natuurlijk fenomeen. Deze gletsjer is een van de weinige gletsjers die groeit in lengte, ongeveer 2 meter per dag. Gevolg is dat er geregeld gigantische stukken ijs van de gletsjer afbreekt en in het water vallen, uiteraard begeleidt door een donderend geraas.


Torres del Paine:
Dit is een van de nationale parken waar je niet kunt verdwalen. Naast het feit dat er om de paar uur lopen een camping is en er overal paaltjes staan, zijn de paden zo vaak belopen dat er een niet te missen pad is ontstaan. Het is duidelijk een populair nationaal park, en na onze 6 daagse trekking weten we waarom: het is subliem!
Schitterende bergformaties, weergaloze valleien, prachtige meren, een hoge pas, dichtbegroeide natte bossen en fijne medereizigers. Hoogtepunt is misschien wel het stuk langs de enorme gletsjer Grey waar we op de helling van de berg een bijna onmogelijke route volgen. Een route door ruig en bijna onbegaanbaar terrein.


Ushuaia:
Dit stadje dat 'Fin del Mundo' wordt genoemd ligt in het welbekende 'Tierra del Fuego', ofwel Vuurland. Vuurland bestaat uit een groep eilanden in het aller zuidelijkste stukje Zuid-Amerika. Op de zuidkust van het grootste eiland ligt Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. Het stadje is schitterend gelegen aan het Beaglekanaal met schitterende besneeuwde bergen op de achtergrond. Het landschap is ruig, er liggen grote schepen in de haven, het is koud, het waait en het is bewolkt met slechts af en toe een glimp van de zon, er is 1 winkelstraat met hier en daar een café, er loopt een schipper langs de waterkant.... dit is echt 'The end of the World' zoals je het je voorstelt.


Peninsula Valdes:
Op onze weg naar Buenos Aires besluiten we halverwege te stoppen om het schiereiland Valdes te bezoeken. Het schiereiland op zich is niet heel interessant. Droog gras, kale vlaktes, er groeit weinig. Echter, een bezoek aan dit eiland is één groot feest: er leven ontzettend veel dieren. Tijdens een ritje over het land vervelen we ons geen minuut, overal duiken dieren op: Guanaco's, Struisvogels, Gekko's, Gordeldieren, Mara's en niet al te snuggere vogels. Aan de kust zetten de zeedieren het gala voort: Zeeleeuwen, Zeeolifanten, Magelhaenpinguīns en de gigantische Australische walvis. Wat een festijn!


Buenos Aires:
Last but not least, de hoofdstad van Argentinië, wat een stad! De invloed van de Europese immigranten is duidelijk zichtbaar in onder anderen de architectuur. Het word ook wel het 'Parijs van het Zuiden' genoemd. Een stad van cultuur, lekker eten, indrukwekkende gebouwen en monumenten, de breedste straat ter wereld (140m), een kunstzinnige begraafplaats, een schitterend theater, een immens congresgebouw, maar vooral de stad van de Tango!




Terwijl we inmiddels alweer terug zijn in Nederland en ons al aan het voorbereiden zijn op ons volgende avontuur, is het nagenieten begonnen. Wat hebben we een ongelofelijk mooie reis gehad, levens verrijkend en onvergetelijk. Het was één grote ontdekkingstocht waarop we ook onszelf en elkaar weer een beetje meer ontdekt hebben.

Komt er aan ieder begin een einde? Wel, 1 ding staat vast, aan onze reis in Zuid-Amerika is een eind gekomen. Maar we treuren niet, integendeel! Want er staat een nieuw begin te wachten, klaar om ontdekt te worden. Of zoals een oude chinees ooit al eens zei: Wat de rups het einde noemt, kun je ook het begin van een vlinder noemen.