C. Austral: Tipje van de ijsberg, neus van de zalm

Carratera Austral betekent zoiets als zuidelijke weg. Het bestaat nog maar enkele tientallen jaren en de 1200km lange route biedt toegang tot een gebied dat tot voor kort moeilijk bereikbaar was. In dit magnifieke stukje Chilië laat de natuur je zien hoe de wereld eruit zou zien als wij mensen het niet bevuilen.

Dit gebied dat bijna een kwart van Chiliė bevat is eigenlijk 1 groot nationaal park. Het is ongelooflijk ruig en is het nog steeds grotendeels ontoegankelijk. Om een beeld te krijgen van dit unieke gebied kan een toerist niet veel meer dan simpelweg de carratera austral volgen. Een local kent misschien nog net een bospaadje, maar allen zien slechts een tipje van de ijsberg van dit dramatische landschap. Daarom rest mij niets anders dan jullie te vertellen over het kleine stukje neus van de zalm dat we wél gezien hebben.



In Santiago besluiten we een autootje te huren. Het begin van de Carretra Austral ligt 1000km ten zuiden van Santiago, maar de weg ernaartoe is allerminst saai te noemen:

Ten westen van Santiago ligt Valparaiso, een kleurrijke stad aan de kust gesticht door immigranten uit England en Duitsland met een duidelijke historie in de scheepsvaart. Het is schitterend gelegen met volgebouwde stijle heuvels die uit de zee herrijzen. Mooi, hadden we niet willen missen.
Daarna is het koers naar het zuiden, we rijden door het gebied genaamd central valley, bezoeken in de 3 dagen 4 bijzondere nationale parken met elk haar eigen karakter: een vallei met een kolonie aan papagaaien, een rivier die op fenomenale wijze 7 kommen in de rotsen heeft gesleten, een zwaar bewolkt vulkaanlandschap en een meer zo spiegelglad dat het haar besneeuwde omgeving perfect reflecteert. De radio zingt met ons mee, wat is het leven mooi, don't stop us now.

We komen aan in het Lake District. Via de snelweg, gelegen in het relatief platte westen, zou je in je haast dit gebied achteloos voorbij kunnen rijden zonder benul te hebben van haar schoonheid. Maar dat zou niet slim zijn, het Lake District is namelijk een absoluut hoogtepunt op zich. Het zal u niet verrassen dat hier veel meren zijn, uiteraard omgeven door groene bergen. En misschien begint dat een beetje saai te klinken, maar niets is minder waar. Dit is zo verschrikkelijk mooi, de omgeving vangt je, omhelst je met het beste wat ze heeft, je ervaart het bij elke teug frisse lucht, verenigt met alles wat dit bevat voel je het: dit landschap is écht uitzonderlijk.
Een uniek kenmerk van dit merengebied zijn de vulkanen. Indrukwekkend grote landmassa's, hoog, besneeuwd, soms perfect conisch, soms zeer bijzonder in formatie, gigantische rivieren die naar beneden knallen en naarmate we zuidelijker komen wordt het steeds groener. Krijg je hier ooit genoeg van?

Om Jolien af en toe wat rust te gunnen neem ik het stuur zo nu en dan over. In eerste instantie zorgt dat voor weinig rust, maar al het goede komt snel en zo doet Jolien al snel een oogje dicht. Voordat we eindelijk aan de Carretera Austral kunnen beginnen bezoeken we eerst nog het eiland Chiloé. Het eiland bevat 16 UNESCO world heritage kerken, geheel gebouwd van hout, allen gebouwd in eenzelfde karakteristieke architectuur. Overal op het eiland vind je kleine vissersdorpjes met kleine houten huisjes waarvan sommigen op palen staan. Als je hier bent geweest, vergeet je het nooit meer.



En dan, na al dit onvergetelijke moois is het eindelijk zover, we gaan aan de Carretera Austral beginnen!

Na 6 maanden reizen kan ik zeggen dat dit stukje van onze reis misschien wel het mooiste is wat we gedaan hebben. Het een was nog mooier dan het andere, we vallen van de ene schoonheid in de andere. Stel je eens voor, een verscheidenheid aan schitterende meren verbonden door waterstromen die hun weg slijten in het groene en rotsachtige land omgeven door een vlakte gevuld met bergen en vulkanen van alle vormen en maten met hier en daar een pittoresk dorpje. En dan vergeet ik nog zoveel: machtige gletsjers, ongerepte bossen, varen tussen de fjorden, de restanten van een vulkaanuitbarsting, turqoise/blauwe meren, ge-erodeerd marmer, een dorpje zonder straten. Goed, daar gaan we!

In het zuiden van Chiliė breekt het land op in losse stukjes met daartussen de zee. Hier wordt ons meteen duidelijk hoe geīsoleerd dit gebied is, we moeten binnen de eerste 200km 3 ferries nemen. We varen door de fjorden omgeven door mysterieuze groene bergen, sommige pieken bevinden zich in de mistige wolken, je ruikt het, je voelt het. Afgezonderd van de rest van de wereld treden we het sprookje van dit magische land binnen, nog niet wetende wat ons te wachten staat...

Onze eerste bestemming is Chaiten, een dorpje dat geheel in puin ligt als gevolg van een verwoestende vulkaanuitbarsting. Alles oogt hier treurig, kapotte huizen, overal grof afval, bergen gehuld in wolken en afgeknapte bomen met alleen nog een stam die getuigt van iets dat ooit was.
De volgende dag rijden we naar het nationale park Queulat. Hier maken we voor het eerst echt kennis met een ruig, onbedorven, dichtbegroeid patagonisch bos. Wat een wildernis. Absolute hoogtepunt van dit park is echter de hangende gletsjer. Hoog bovenop de berg heeft het ijs zich een weg gesleten in het gesteente en af en toe zien we stukken ijs die met een donderend geraas naar beneden vallen.

Onderweg naar Coyhaique, een stadje zo groot als Hardenberg maar verreweg de grootste in het hele gebied, rijden we door schitterende groene valleien. Grote, besneeuwde, tandachtige pieken duiken overal op, het is een waar web van rivieren, meren en bergen. Als we Coyhaique voorbij zijn verandert het landschap drastisch. Eerst wordt het vlakker, grote groene weilanden schieten aan ons voorbij met hier en daar prachtige rotsformaties. Plots duiken we een vallei in, er is geen groen meer te bekennen, het is droog, rotsachtig, kale bomen, de bergen zijn zalm-achtig bruin, soms met grijstinten en andere kleuren. De smalle vallei mondt uit in een veel groter vallei, breed, met vele moeras-achtige vlaktes, een dood bos, grote rivieren, een enorme diversiteit aan flora en dit alles omgeven door fabelachtige pieken. Alles hier smeekt om aandacht, vraagt om bewondering. Een van de pieken hier heet 'Cerro Castillo' (kastelen piek), en inderdaad de spectaculaire pieken van deze berg doen zich voor als een onverslaanbaar ford, machtig, krachtig, alles overheersend. Dit is een mooi plekje om de laatste jaren van je leven te genieten...

Amper bijgekomen springen we weer in ons autootje. Over een weg die ongeveer net zoveel relief bevat als de omgeving komen we aan bij het volgende natuur wonder, Lago General Carrera met haar volmaakt blauwe kleur. Het is het een-na-grootste meer van Chilië. In de avond huren we een kayak om op het meer te varen (ja, zelfs Jolien ging mee!). Een romantisch tochtje in de avondzon brengt ons naar de 'Catedral de Màrmol', marmeren rotsformaties in het water die door water en wind op weergaloze wijze ge-erodeerd zijn. Dit is werkelijkwaar natuurlijke kunst van de bovenste plank.

Voordat we onze weg vervolgen nemen we een klein zijstapje. Het vallei dat we inslaan is verbluffend mooi en bij elke meter die we verder rijden valt onze mond verder open. Het vallei eindigt bij de 'Noordelijke Patagonische ijsvlakte', een ijsvlakte met een oppervlak groter dan Overijssel. Vanaf ons uitzichtpunt kunnen we slechts en alleen de grens van deze enorme ijsmassa zien in de vorm van een gletsjer omgeven door geheel in witte sneeuw gehulde bergen. Adembenemend mooi. We zien duidelijk dat de gletsjer vroeger nog veel groter moet zijn geweest en we laten ons vertellen dat de gletsjer gemiddeld 5 meter per maand in lengte afneemt, een verontrustend feit...

Terug op de Carretera Austral zien we de geboorte van de Rio Baker. Een enorme hoeveelheid water stroomt vanuit het meer Lago General Carrera het vallei in, waar de rivier zich een weg naar de zee zoekt. Het water is in het begin schitterend blauw, maar door de toevoer van rivieren met grijs-achtig water kleurt het water steeds meer turquoise. Gaandeweg beginnen we te begrijpen waarom dit de grootste rivier van Chilië is met een volumedebiet van 1500 kube per seconde.

Uiteindelijk mondt de rivier uit in de grote oceaan, het punt dat het einde van onze reis markeert. We komen aan in Caleta Tortel, een dorpje dat tot 2003 onbereikbaar was met de auto. Iedereen heeft hier een boot en het dorp heeft geen straten. Om van het ene naar het andere huis te komen heeft men hier houten looppaden gebouwd, hetgeen resulteert in een houten netwerk met een totale lengte van 7km. Bijzonder, heel bijzonder.



20 dagen na vertrek keren we terug in Santiago. 7000km gereden, 411 liters bezine getankt, 25 blikjes cola zero, 3159 foto's en 2 deuken in de velg. Wat was dit een ongekend mooie trip!